(ang. cylinder escapement)
Cylinder z kamienną wkładką
Rodzaj wychwytu spoczynkowego wynaleziony w 1695 roku przez Thomasa Tompiona, uważanego za ojca angielskiego zegarmistrzostwa. W roku 1720 został ulepszony przez innego anglika George’a Grahama. Podstawowym jego elementem jest cylinder z osadzonym na nim włosem balansowym. Z obu stron cylindra wtłoczone są do niego tampony zakończone czopami, a z boku znajduje się wcięcie. Pozostała część tego wcięcia spełnia funkcję podobną do palet i współpracuje z kołem wychwytowym (jego zębami). Pod nim znajduje się kolejne wcięcie będące tzw. pasażem – to właśnie tutaj przemieszcza się podstawa zębów koła wychwytowego. Zęby koła nie leżą w jego płaszczyźnie, lecz są do niej prostopadłe i umiejscowione na słupkach. Impuls jest przekazywany przez powierzchnie znajdujące się na zębach koła.
Charakterystyczne zęby koła wychwytowego w wychwycie cylindrowym
Cylinder z widocznymi wcięciami i pasażem
W swoim czasie wychwyt cylindryczny był o tyle przełomowy, że pozwalał na konstruowanie mechanizmów cieńszych niż dotychczas. Początkowe problemy ze zbyt szybkim zużyciem jego elementów (koła i cylindra) wyeliminowali francuscy zegarmistrzowie poprzez zastowanie hartowanej stali.
Największą popularność zyskał głównie w konstrukcji zegarków kieszonkowych, ale montowano go również w zegarkach naręcznych. Został wyparty przez nowsze typy wychwytów, głównie dlatego, że zbyt duże (i zmienne) tarcie koła wychwytowego po cylindrze nie było zbyt korzystne dla regularnego chodu.
