(ang. duplex escapement)
Balans wychwytu podwójnego z widocznym impulsem
Rodzaj wychwytu spoczynkowego do mechanizmów balansowych, który w roku 1724 wynalazł francuski zegarmistrz Jean Baptiste Dutertre, a nieco później udoskonalił Pierre’a Le Roy – również Francuz – twórca m.in. kompensacji temperaturowej w balansie.
Nazwa pochodzi od dwóch kół wychwytowych, później połączonych w jedno. Koło wykonane było zazwyczaj z mosiądzu lub stali i posiadało 12-15 długich zębów spoczynkowych i taką samą liczbę krótkich zębów impulsowych.
Na osi balansu znajduje się tulejka z wycięciem, w które wchodzą zęby spoczynkowe – nad nią znajduje się przerzutnik współpracujący z zębami impulsowymi. Balans otrzymuje impuls od przerzutnika tylko podczas wahnięcia w jedną stronę. W drugą stronę wychyla się na skutek sprężystości włosa.
Wadą tego rodzaju wychwytu jest duża wrażliwość na wstrząsy. Dodatkowo podczas nastawiania wskazówek lub zbyt silnego naciągania sprężyny napędowej wzrasta znacznie amplituda balansu. Może to skutkować dodatkowymi impulsami przekazywanymi na balans i tym samym przyśpieszeniem chodu zegarka.
Wychwyt podwójny (duplex) – koło wychwytowe
